“सर्प्राईज”

–विद्या सापकोटा ‘निर्जला‘

चकमन्न रात । उल्लुको उहु–उहु । कुकुरको भुकभुक । चुक घोप्ट्याएजस्तो अँध्यारो साँच्चै कहालीलाग्दो यो रात । ऊ अर्थात ‘नर्वदा‘ निदाउने हजार प्रयासबाट थकित भैसकी । यता–उता कोल्टे फेरेकोफेर्‍यै छ । अहँ निद आउन्न । हुन त, आज मात्र होइन केही दिन देखिका रातहरु आजकल अनिदाजनित कल्पनामा रित्तिने गरेका छन् । तर अचम्म ! बेचैनी पनि रमाइलो मिसिएर आएको छ, एउटा मिठो उत्सुकता । एक तमासले मोवाइलमा रमाइरहेका उसका हातहरु र चनाखा कानहरु देख्दा लाग्छ, ऊ आतुर–आतुर छे केहीको प्रतिक्षामा ।

‘तिमिविनाको जीवन सोच्न पनि सक्दिन म….’ उसको मोवाइल बज्यो एउटा मिठो झङ्कार सहित । हतासिदै उसले रिसिभ गरी ।

“हलो ! हलो ! “

“अँ हेर न निदाएकी छैन, खै केके भएर ।“

“तिमिलाइ सम्झिँदै बसिरा नी । अनि तिमी ?”

“अँ होला ?? “

“लल म अव पर्खन सक्दिन, छिटो आउ । “

“हाहा…..हिड्नेवेलामा फोन गर नि । “

“ओके बाबा आएपछि कुरा गरौला सबैसबै । “

“अ म पनि सुत्ने कोसिस गर्छु । “ह्याभ अ नाइस ड्रिम विथ….हाहाहा ।।“एक्लै एक्लै मुस्कुराइ ऊ ।

किरण उसको सबैभन्दा मिल्ने साथी । अनौठो मित्रता उनिहरुको । नचिनेरै नजानेरै पनि एकअर्का सँगसँगै भए जस्ता । नर्वदा विकट गाँउकी आशालाग्दि छोरी । उच्च शिक्षाको महत्वाकांक्षा बोकेर शहर आएकी । सानोतिनो काम पाइयोस भनेर हजार ठाँउ धाइसकि तर खै ?? कयौ भोका रात उसले गुजार्नै परेको छ । तर के गर्नु ? बाबुआमाको सपना । आफ्ना सुनौलाको भविष्यको एकमुष्ठ रुप । सबैको लागि उसले बाँच्नु अनि हाँस्नु परेको छ । उसको साथि किरण……उ भन्दा टाढा छ । किरण उसको जीवनमा कसरी आयो ? सम्झदैमा अचम्म लाग्छ ।

गाँउबाट आएकी सोझि नर्वदा । शहरको जीवनशैलीमा भिज्न हुन उसलाइ साच्चै धेरै ग्राह्रो भयो । पत्रिका र कितावका पन्नाहरुमा पढेका प्रविधिजस्तै यन्त्रवत शहरीया जीवनशैली । कम्प्युटर र मोवाइलका ‘की‘ सँग जोडिएका सवन्धहरु । किस्ता किस्ताका पुरा गर्नुपर्ने हरेक कुरा… आशु र हाँसोसमेत……आम्मामा……उ आत्तिएकी थिइ । तर समयसँगै उसलाइ यही कुरा प्यारो लाग्न थालेको छ, विशेष किरणलाइ भेटेपछि ।

सधै साइवरका कुरा गर्ने सहपाठीले एकदिन कर गरेर उसलाइ पनि सँगै लगि । सिक्ने र सिकाउने क्रम चल्दैथियो । कसैले यसलाइ ‘हाइ‘ भन्यो । नर्वदाले थाहा पाइ त्यो च्याटिङ रहेछ , एउटा सबन्धको शुरुवात । उसलाइ ‘हाइ‘ भन्ने यसको त्यो अपरिचित साथी किरण नै थियो । थाहा भएन आफैलाइ पनि कति सजिलै, छिट्टै उनीहरु एकअर्काको यति नजिक पुगे । ऊ आफैंसँग उत्तर छैन । ऊ किन आफैलाइ भन्दा बढि विश्वास (उसलाई) गर्छे ? हरपल हरसमय किन सम्झन्छे ?? तर ऊ…..।

विदेशी भूमीमा अध्ययनरत सम्पन्न परिवारको होनहार युवक किरण । हर किसिमबाट राम्रो छ ऊ । कल्पना, चाहना र व्यवहारमा पनि । उसका मिठा र गहकिला कुराले नर्वदा नचाहेरै पनि खिचिइदै गएकी छ । चाहनाहरु अनायसै भरिदै गइरहेको छ । झन् हरेक भेटपछि किरणले दोहोर्‍याइरहने “नर्वदा तिम्रो लागि म एउटा सप्राइज लिएर आउनेछु ।” भन्ने वाक्यसहितका अन्य हर शब्द शब्द नर्वदाका कानभरी /मनभरी गुन्जिरहन्छन् ।

एकदिन अगाडीमात्र किरणले आफू अब नेपाल आउदै गरेको र सबैभन्दा पहिलो योजना उसैलाइ भेट्ने रहेको भनेर सुनायो । त्यसपछि नर्वदा एकाएक अनेक प्रश्नले घेरिइ । सँगसँगै अदृश्य खुसीमा रमाइ । “तिम्रो लागि भनिएको सप्राइज मेरो खुसिसँग जोडिएको छ…..” किरणका आवाजहरु कानभरी गुन्जिए । अकारण मस्किइ ऊ एक्लैएक्लै । “भोलिको दिन, उसको अन्जान साथि आउने दिन…….. त्यो क्षण जव उ किरणलाइ भेट्नेछे……उसले के भन्ला ?? नचिनेरै नजानेरै एकअर्कासँग छिप्न नसकेका दुइ हितैषि….. तर उसले चिन्नै इन्कार गरिदियो भने…..उ त…..यसो गर्न त सक्दैन होलानी । फेरी के भो र एकपल्ट भेटेर त हेरौ…. कमसेकम एक मौका त हो नि चिन्ने । फेरी पछि गाह्रो पर्नसक्छ तिरस्कार सहन । अहिले नै त म सक्छु….”उसले आफ्नो मन दह्रो बनाइ रपनि किनकिन पटक्कै निद्रा परेन । हुन त उसलाइ मनाउन किरणले लामै कसरत गर्नुपरेको हो । तर खै अहिले लाग्दैछ, किरणभन्दा पनि आतुर, उत्सुक र प्रतिक्षारत छे ऊ आफै, किरणसँग भेटिन ।

समयमा नै उ तयार भएर बसि । किरणले आफूलाइ लिन एयरपोर्टसम्म आउन कर गर्‍यो । बर्षौदेखि अनलाइनको दुनियामा हराएका दुइ यात्रि भेट्ने दिन…..पर्खाइका प्रत्येक पलपल उसले सम्हालेर राखेकी छ उसैलाइ सुनाउनको लागि……ऊ पनि त मान्छे नै हो…..आग्रह टार्न सकिन । चाहिने भन्दा बढि नै लालायित बनि उसको पहिलो दर्शनको…..अनि हाजिर भै त्यो प्रतिक्षालयमा अनौठो सन्त्रास अनि मिठो अनुभुती बोकेर ।

बेलैमा आइपुग्यो किरण । परैबाट हाँस्दै आइरहेको किरणलाइ चिन्नु नर्वदालाइ गाह्रो परेन । भिडभाड र आउने जाने यात्रुहरुको चहलपहल, सबै आफैमा ब्यस्त देखिन्थे । उसले बडो गाह्रोसग सम्हालेकी थिइ आफूलाइ…..आफूलाइ ‘खुब कठोर मनकी‘ दाबी गर्ने उ नर्भस प्रायः थिइ । के गर्नु र भन्नुको अबस्थामा रुमल्लिदा–रुमल्लिदै किरण त उसको अगाडी उभिन आइपुगिसकेछ । मन्दमुस्कान साटासाट भयो………धेरै पुरानो साथि जस्तै तुरुन्तै एकअर्कासँग खुले दुवैजना ।

नर्वदाले आफूलाइ रोक्नै सकिन, सोधिहाली “खै मेरो सप्राइज ?? ” केहि झस्किदै किरणले अनौठो भावले उसको अनुहार पढेजस्तै गरि हेर्‍यो । अनि गम्भिर हाँसो हाँस्दै आखा चिम्लन लगायो….. मुटुको वेग बढीरहेको थियो । भित्रैदेखी भिन्न अनुभुति भइरहेको थियो । उसका कयौ साथिहरु छन तर किरणसँगको भेट साँच्चै अनौठो……..नर्वदा हेर त मेरो खुसी अटाएको तिम्रो सप्राइज……बडो व्यग्रताकासाथ आखा खुल्यो “हेरत मेरी अनु कस्ति छ ? हामी उता सँगै पढ्छौ यसपटक भने भिन्न योजनाकासाथ आएका……है अनु ! अब हामी पढाइ मात्र हैन हरेक कुरा सँगै गर्नेछौं, पुरा जीवन सँगसँगै विताउनेछौं ।” सपनामा पनि नसोचेको सप्राइज पाएर नर्वदा अलमल्ल परि, झण्डैझण्डै बेहोशिमा……बर्बराइ ऊ “किरण मलाइ थाहा थियो तिम्रो सर्प्राईज जरुर विषेश हुनेछ तर…….तर मैले सोचेकै थिइन की तिमी……”बोल्दाबोल्दै रोकिइ ऊ । किरण टाढाको क्षितिज नियाल्दै थियो । हाँस्नु न रुनुको अकाट्य सर्प्राईज पाएकी नर्वदाले मनमनै निष्कर्ष निकाली-आफूले पलपल गरेर साचेको व्यग्र प्रतिक्षा आफैलाइ बगाउने खहरे भेल पो रहेछ । फेरी बोली “तिम्रो खुसी तिम्रो रोजाइ कहिल्यै गलत हुनै सक्दैन किरण……नयाँजीवनको शुभकामना………।”