आज फेरी नेपाल बन्द छ

रामहरी ओझा, डोटी

 

ramhari-ojha-doti-078689जताततै कुहिरो जस्तै धुँवा उडेको लामका लाम यातायतका साधनहरु जहाँको त्यही चुपचाप ओईलाएका छन कालोपत्रे देखि धुलोमाटोले यात्रुलाई स्वागत गर्ने मोटरवाटाहरु मस्त निन्द्रामा सुतेका छन औषधी मुलोको लागि अस्पताल जान खोज्ने पल्ला घरका काकाको प्राण खुस्कने निश्चित भईसक्यो तर के गर्ने आज फेरी नेपाल वन्द

 

सय ६५ दिनमा देशभरीको हिसाव गर्दा सात सय १२ पटक नेपाल वन्द भई २०६५ सालमा संसारभरीमा प्रथम भयो नेपाल बिकास, आर्थिक, शैक्षिक, बैज्ञानिक प्रगतिको हिसावले पछाडीवाट पहिलो हुने लाईनमा रहेको देश वन्दमा भने अगाडीबाटै पहिलो भएछ

 

दिउसोभरी अर्कालाई बोक्दाबोक्दै आफ्नो पसिना नरित्याएसम्म एक छाक रोटी नपाउने रिक्सा मजदुर दिउसोभरी यात्रुहरुसंग तितोमिठो वोलेर साँझपख साहुको खल्टी भरेपछि मात्र एक छाक रोटी पाउने यातायत्र मजदुर तालु खुईलिउन्जेल टाउकोमा इटाढुङ्गा वोकेर ज्यान पाल्ने निर्माण मजदुर जमिन्दारका लागि आफ्नो ९० प्रतिसत पसिना वगाउने कृषि मजदुर । यिनिहरुलाई कसैको स्वायत्त प्रदेश चाहिएको यिनीहरुले लोकतन्त्रको अनुभुति गरेका छन यिनीहरुलाई केवल श्रम चाहिएको पसिना वगाउन चाहिएको । र चाहिएको केवल एक छाक रोटी । तर के गर्ने यिनीहरु श्रम गर्न पनि पाईरहेका छैनन् आज फेरी नेपाल वन्द रहेछ

 

कलमको सहरामा वाँचेका कलमजीवीहरु शव्द संकलन गर्न पाईरहेका छैनन् उनीहरुलाई उल्टो धम्काईदैछ उनीहरुको कलममा बिर्को लगाईदैछ हातमा हत्गडी लगाईदैछ छातीमा तातो गोली ठोकिदैछ । अनि घाटीमा डोरी कसिदैछ । एकैचोटी माथी पुर्याईदिने धम्की आउदैछ खुट्टा भाँचेर खल्टीमा राखिदिने धम्की आउदैछ सूचना दिनु आफ्नो कर्तव्य हो भन्ने सोचिदैन तर सञ्चारकर्मीहरुले सूचना लिनु पाप हो भन्ने ढंगले व्याख्या गरिन्छ सार्वजनिक हितका कुराहरुलाई समाचार वनाउन पाईदैन भनिन्छ तिनै धम्की सहेर समाचार संकलन गर्ने अवस्था पनि अव रहेन किनभने आज फेरी नेपाल वन्द

 

सर्वहारा श्रमजिवी वर्गको यस्तो अवस्था , आधा आङ नाङ्गै, आधा पेट भोकै ठेला उठेका हातहरु अनि चिराचिरा परेका पैतला तिनै हात पैतला अझै आफु आधा पेट खाएर साहुहरुका लागि, सुकिला लुगा लगाउनेहरुका लागि, जमिन्दारहरुका लागि अकुत सम्पत्ति जोड्न वाध्य छन एक्काईशौं सताव्दीमा पनि १८ औं सताव्दीका जस्तो कखरा नै चिन्न नसक्ने अवस्थामा उनीहरुका छोराछोरीहरु छन औषधी किन्न एक सुको नहुँदा वैद्य वाजे, मुखिया वा, धामी झाँक्री, ज्योतिष वाजेको दैलोदैलो चाहार्नु पर्ने वाध्यता अझै गएको छैन राम्रो लुगा लगाउन मिठो खाना खानका लागि दशैँ कुर्नुपर्ने अवस्था त्यो वर्गले एक मधेश एक प्रदेश चाहेका छन । न थरुहट प्रदेश । न कुनै अन्य कुनै प्रकारको जातीय तथा क्षेत्रीय बिखण्डन उनीहरुलाई केवल नेपाल चाहिएको ता कि गर्वका साथ नेपाली हुँ भन्ने पहिचान दिन सकुन । अनि आवश्यक श्रमको जहाँ दिउसभरी पसिना वगाएर साँझको रोटी होस छोराछोरीको कखरा चिन्ने साधन प्राप्त होस । टाउको दुखे सिटामोल खान सकियोस उनीहरुले यति मात्र चाहेका छन । तर के गर्ने यहाँ सधै नेपाल वन्द हुन्छ

 

सुकिला लुगा लगाउने अनि चिल्ला कारमा चढेर तारे होटेलहरुमा सुरा, सेकुवा सुर परे सुन्दरीसम्म पुग्नेहरुमा लागि लोकतन्त्रिक गणतन्त्र आयो स्वतन्त्रता आयो । तर अर्काको लागि महल खडा गरेर आफु झोपडीमा कुत्ने ९५ प्रतिसतहरुका लागि अहिले पनि पुरानै तन्त्र । सर्वहारा वर्गको नेत्रित्व गर्नेहरु लाखौं मुल्यका सुटवुट गरगहना ठाँटेर भोग माग्न चुनावको वेला वाहेक त्यो वर्गको बिचमा पुग्न सक्दैनन् जावस पो कसरी पसिनाको डुंडुंती गन्ध, वाध्यता बिवसताको उनीहरुको अर्धनग्न शरीर अनि चिराचिरा परेका हातखुट्टा ति र्सवहारा वर्गको नेतृत्व गर्नेहरुलाई लाज लाग्छ होला

 

फेरी नेपाल वन्द भएको । सार्वजनिक वर्गले दैनिक उपभोग गर्ने वस्तुको हाँहाकार हुन थालेको सिटामोल खान नपाएर मर्ने अवस्थामा मजदुर पुगेको । किनभने उनीहरुका लागि विदेशी अस्पताल बिदेशी डाक्टरहरु छैनन् । आपतकालीन अवस्थामा चल्ने एम्वुलेन्स चढ्ने सामर्थ्य उनीहरुमा छैन हेलिकप्टर प्लेन उनीहरु भन्न पनि जान्दैनन् त्यसैले पनि यो वन्द मजदुरहरुको बिरुद्धको वन्द हो

 

हो यो वन्द सत्तासिन सामन्ती खोपडीहरुका बिरुद्ध होईन यो बन्द प्रतिपक्ष आडम्वरीहरुका बिरुद्ध पनि होईन किनभने यो वन्दले उनीहरुलाई कतै छुदैन यो बन्द सफल गरेर अझ फाईदा उनीहरुलाई मात्र हाम्रो हातमा त्यही हँसिया हुनेछ त्यही हतौडा हुनेछ त्यही कुटोकोदालो हुनेछ हाम्रो शरीरमा त्यही गन्हाउने एकसरो खाकी हुनेछ हामीलाई फेरी पनि कालो अक्षर भैसी बराबर हुने हामीले अहिले वजारेका ढुङ्गाले हाम्रै दाजुभाईको ज्यान जान्छ हामीले लगाएको आगोले हाम्रै सम्पत्ति नष्ट हुन्छ आदेश गर्नेहरुको केही पनि जाँदैन । किनभने उनीहरु पर्दापछाडीवाट आदेश मात्र गर्छन लड्ने, मर्ने, कुटाई खाने तपाई हामी मात्र हो

 

अहिलेसम्म जतिपनि राजनीतिक परिवर्तन भए, सर्वहारा श्रमजीवी वर्गकै लागी भनेर सशस्त्र संघर्ष पनि भए मधेशवासीहरुका लागि भनेर हिंसात्मक आक्रमणहरु भए । तर हामीले के पायौं ? जनयुद्धको नाममा चलाईएको रक्तपातमा कैलास चौधरी जस्ता १४ हजार नेपाली सपुतहरुको मृत्यु प्रचण्डलाई प्रधानमन्त्री वनाउनका लागि मात्र थिएन जनआन्दोलनमा सेतु ताम्राकार जस्ता बिरहरुको सहादत ६०१ जनालाई तलव खुवाउनका लागी मात्र थिएन मधेश आन्दोलनका नाममा चलाईइएको उदण्ड उपेन्द्र यादवलाई परराष्ट्रमन्त्री बनाउनका लागि मात्र थिएन तर के गर्नु ? भयो त्यस्तै अहिले पनि थारुहटको नाममा कमल चौधरीहरुले ज्यान गुमाईसकेका छन । तर फेरीपनि हामी जहाँ छौं त्यही रहने छौं अब लक्ष्मण थारुहरुको पालो हो नेता बन्ने राजकुमार लेखीहरुको पालो हो उनीहरुलाई नेता बनाउनका लागि हामीले दिउसभरी सडकमा टायर वाल्नु पर्ने, ढुङ्गा हान्नु पर्ने अनि प्रहरीको लाठी गोली खानु पर्ने ? चाहिदैन हामीलाई त्यस्तो स्वतन्त्रता जो हाम्रा लागि अभिसाप बनोस

 

हामी फेरी पनि कार्यकारी अधिकार सहितको प्रधानमन्त्री हुन पाउने छैनौं, हामी फेरी पनि थरुहट प्रदेशका मालिक हुन पाउने छैनौं, एक मधेशका मालिक हुन पाउने छैनौं हामी कुनै प्रान्तका मुख्यमन्त्री वन्ने छैनौं कथित जनयुद्धमा सेनाको गोली बाट हात गुमाएका बाले कामी एक रोटीका लागि भिखारी वन्न पुगेका छन् उनलाई सेनाको गोली छल्ने ढाल बनाउनेहरु सत्तामा पुगिसके जनआन्दोलनमा सेतु ताम्राकारहरुको परिवारको अवस्था माउ बिनाको चल्ला जस्तो उनलाई उस्काएर कालको मुखमा धकेल्नेहरु अहिले चिल्ला कारका मालिक वनिसकेका छन रौतहट काण्डमा ज्यान गुमाएका ४० जना व्यक्तिहरु अव मधेशी रहे पहाडी । तर उनलाई आन्दोलनमा होम्नेहरु सभासद्मन्त्री भए त्यस्तै अवस्था कमल चौधरीहरुको हो

 

के यही थियो जनआन्दोलनको उद्देश्य ? के यहि थियो जनयुद्धको लक्ष ? अब फेरी थरुहट आन्दोलन रे ? हामी कसैको सत्ता प्राप्तीका लागि ढाल बन्नु जरुरी छैन हामीले सेना प्रहरीका लाठि गोली खानु जरुरी छैन हामीले लाठी ढुङ्गा भाटा बोकेर सडकमा आई कसैलाई तथानाम गालि गर्नुको कुनै औचित्य छैन सडकमा टायर वाली प्रदुषण फैलाएर आफ्नै दाजुभाईलाई थला पार्नु छैन बाटो बन्द गरेर कसैको ज्यान लिनु छैन जसलाई नेता बन्न रहर , जसलाई सुकिला लुगा लगाएर चिल्ला कारमा घुम्न रहर , जसलाई नेतामन्त्री बनेर सलामी खान रहर , उनीहरुनै गरुन आन्दोलन, बन्द चक्काजाम हामी मजदुरहरु आआफ्नो काममा फर्किनु पर्छ हामी नेपाली हौं हाम्रो देश नेपाल हो सवै नेपालीहरु एक परिवारका सदस्य हौं । यतिमात्र बुझ्नु जरुरी

 

[email protected], [email protected]

 

(ओझा नेपाल पत्रकार महासंघ डोटी शाखाका सचिव हुन्) ।

 

तपाइँको प्रतिक्रिया